Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007


Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΑΡΡΩΣΤΟΣ

Θα ήμουν δεν θα ήμουν 5 χρονών γιατί θυμάμαι την μάνα μου με μια φαρδιά φούστα (ήταν τότε της μόδας με της πολλές πιέτες ) ίσα που έφτανα στο κάτω σημείο της φούστας της
Εκείνη πάνω από μια κατσαρόλα που άχνιζε ανακατεύοντας την, και εγώ να την κοιτάζω με τα μικρά μου ματάκια από το ύψος του κάτω μέρους της φούστας της
Την βλέπω να κλέη και τραβώντας το κάτω μέρος της φούστας της την ρωτάω, μαμά γιατί κλαις
και ανακατεύοντας την κατσαρόλα μου απαντά, κλαίω για τον Βαγγελάκη αγόρι μου για τον Βαγγελάκη, είναι λίγο άρρωστος
Ήταν για πρώτη φορά που εγώ σαν παιδί άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι στην οικογένεια που μεγάλωνα είχαμε ένα σοβαρό πρόβλημα που ήταν ικανό να κάνει την μάνα μου να κλέη και εγώ το παιδί τον 5 ετών να φοβάται
Ήταν τόσο ισχυρό το σοκ που δέχθηκα σε αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία ώστε όσα χρόνια και εάν περάσουν ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή την σκηνή που θα καθόριζε την υπόλοιπη μου ζωή

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Γιά σου βαγγέλη καλώ ταξίδη



Είναι Σάββατο πρωί και ακούω kosmos είναι μια ηλιόλουστη ημέρα και ακούω μια υπέροχη μουσική που με ταξιδεύει
θυμάμαι ότι κάτι τέτοια Σάββατα πίναμε καφέ μέ τόν αδελφό μου που σήμερα δεν υπάρχει
Πάνε 45 ήμερες που τον έχασα
Μου λύπη, και θέλω να εκφράσω την λύπη μου στον χώρο αυτό
Έρχονται Χριστούγεννα, για αυτούς που έχουν χάση δικούς τους ανθρώπους είναι μεγάλος πόνος
Δεν σε χωράει ο τόπος και ιδιαίτερα της ημέρες που δεν έχεις να κάνεις πράγματα και να ξεχνιέσαι τότε ο πόνος γίνεται ακόμα χειρότερα